Met Ply praten we over creatie, de muziek die in zijn hoofd klinkt en het verlangen naar de theaterscene.
– De compositie van muziek is voor velen moeilijk te begrijpen. Is het gewoon muziek in je hoofd?
– Muziek in mijn hoofd klinkt, echt! En soms gebeurt het dat, zodra je aan de piano zit, en je vingers harmonie beginnen te spelen die nog nooit in je hoofd heeft geklonken. Natuurlijk gebeuren zulke wonderen niet altijd, soms moet ik langer aan de piano zitten om iets interessants te krijgen. Elke keer als ik een nieuwe baan begin, betwijfel ik of het deze keer zal werken? Wat als de TA melodie niet in mijn hoofd rinkelen? Drie keer tump ik in een boom – tot nu toe verloopt alles vrij soepel zonder lang creatief lijden.
– Benieuwd hoe degenen die nieuwe deuntjes maken weten dat ze nog niet eerder zijn gemaakt?
– (EN) Ik stel mezelf deze vraag vaak. Soms, als ik mijn lied vraag, zelfs uit het repertoire van het Blazerstheater, realiseer ik me dat het de verschillende motieven van de muziek hoort die ik naar mezelf luister. Soms hoor ik in mijn muziek “Bumblebee Silk”, soms – Marijonas Mikutavičius, en soms – Tom Waits. Onlangs maakte ik een audioverhaal voor het kinder- en jeugdliteratuurfestival “Children’s Book Island” voor de getinte luisteraars. Toen ik het aanzette, realiseerde ik me dat het sprookje begint met vier identieke noten, zoals een nummer van de legendarische band The Doors. Ik lachte en dat is het, ik denk niet dat het een groot kwaad is. Ieder van ons is immers een mozaïek van wat we ooit zagen, hoorden en wie we zelf zijn.
– Uw muzikale reis begon in het jongenskoor “Ąžuoliukas”. Is muziek ooit saai geweest?
– Zoals veel tieners heb ik een tijd meegemaakt waarin alles het zat was. Twaalf meer plezier waren ontsnappingen uit de lessen, petards stralen op de binnenplaatsen of Gediminas Avenue malen. En de muziek was toen anders – Kanye West en elektronicaband Daft Punk. Maar mijn ouders, mijn geweldige leraren en koorvrienden hielpen me om niet alles op te geven en in de muziek te blijven. Stiekem was ik na schooltijd van plan om bij een piano- of dirigeerspecialiteit te gaan werken – zo dicht bij me was muziek. Ik koos er echter voor om acteren excellence te studeren. Ik dacht dat het beter was om de muziek de hobby te laten blijven die ik zou doen wanneer ik dat wilde, in plaats van wanneer dat nodig was.
– Hoe meer je jezelf als acteur of muzikant beschouwt?
– Ech, vraag me iets makkelijkers! Ik vraag me dit de laatste tijd elke dag af. Toch ben ik vader van mijn tweejarige zoon Timon, als we het over levensrollen hebben. Ik was een ondubbelzinnig componist tijdens de quarantaine, omdat er maar weinig live scènes waren. Ondertussen zijn er tijdens de epidemie veel muzikale bestellingen ontstaan – mensen willen zoveel mogelijk inhoud op internet indienen en het heeft meestal een soort muzikale verschijning nodig. Ik hou van deze deining tussen beroepen. Ik ben componist, ik mis acteren. Ik ben een nepacteur, ik mis muziek. Het is goed om iemand te missen!
– Je wordt uitgebreid naar twee zalen in het theater – kinderen en volwassenen. Wie maakt het makkelijker om te spelen?
– Eigenlijk heb ik het publiek nooit gesplitst. Het hangt allemaal af van de specifieke prestaties en zelfs van de dag dat je het laat zien. Soms gaat de voorstelling als een goed geschroefde klok – emoties leven, het publiek reageert, vertelt het verhaal. En soms sta je stil, wat je ook doet, hoe je het probeert. En ik weet niet wie er verantwoordelijk voor is. Er moet echter worden toegegeven dat spelen voor jonge kinderen elke keer een uitdaging is – je weet niet wat er kan gebeuren. Hier hangt veel af van de kleine kijker: of hij zal slapen, goed opgegeten. Misschien is het gewoon de maanfase die niet goed voor hem is? Lachen is een grap, maar ik begon de invloed te voelen van de fasen van de maan en de positionering van de planeten op ons gedrag. Ik herinner me dat we in één voorstelling voelden dat alles uit de hand gleed, de kinderen prikkelbaar waren, velen huilden en er leek niets te zijn dat we konden doen. Na de voorstelling lezen we dat Jupiter die dag extreem dicht bij de aarde was, en degenen die de sterren kennen, zeggen dat dit kan leiden tot prikkelbaarheid en angst bij kinderen. Volwassenen zijn niet zo gevoelig voor omstandigheden, of weten op zijn minst rebelse emoties te verbergen.